پارکینسون چیست؟ علائم، علل و مراحل پیشرفت این بیماری

بیماری پارکینسون یک بیماری عصبی پیشرونده می‌باشد. نشانه‌های اولیه این بیماری، مشکلات حرکتی است. یک ماده مغذی در مغز به نام دوپامین وجود دارد که حرکات عضلانی بدن و هماهنگی آن را امکان پذیر می‌کند. دوپامین در بخشی از مغز به نام  substantia nigra تولید می‌شود.

در بیماری پارکینسون، سلول‌‌های مادرزادی نیگرا شروع به مردن می‌کنند. وقتی این اتفاق رخ دهد تولید دوپامین از این سلول‌ها کم شده و در نتیجه سطح دوپامین کاهش می‌یابد. هنگامی که ۶۰ تا ۸۰ درصد مقدار دوپامین تولید شده کاهش یابد، علائم پارکینسون شروع به ظاهر شدن می‌کنند.

در حال حاضر هیچ درمانی برای پارکینسون وجود ندارد. این بیماری یک بیماری مزمن است و در طول زمان بدتر می‌شود. هر ساله بیش از ۵۰۰۰۰ فرد در ایالات متحده دچار این بیماری می‌شوند. که این آمار ممکن است حتی خیلی بیشتر هم باشد. بنابر گزارشات اعلام شده، بیماری پارکینسون چهاردهمین علت عمده مرگ و میر در ایالات متحده می‌باشد.

در این مقاله به علائم، علل و مراحل بیماری پارکینسون پرداخته و در مقالات بعدی از چگونگی راه‌های پیشگیری و تا حدی درمان را نیز با شما به اشتراک خواهیم گذاشت.

علائم بیماری پارکینسون

بعضی از نشانه های اولیه پارکینسون می‌تواند از چندین سال قبل از مشکلات حرکتی بروز یابد. این  نشانه‌های اولیه عبارتند از:

• کاهش حس بویایی (آنوسمی)
• یبوست
• دست خط کوچک و کمرنگ
• تغییرات صدا

چهار نشانه اصلی این بیماری که در تمامی بیماران مشاهده می‌شود عبارتند از:

• لرزش (لرزشی که در حالت استراحت رخ می دهد)
• انجام حرکات آهسته
• گرفتگی بازوها، پاها و تنه
• مشکلات تعادلی و تمایل به سقوط

علائم ثانویه عبارتند از:

• تمایل به ایستادن به هنگام راه رفتن
• سخن گفتن با صدای آهسته
• کاهش تعداد دفعات پلک زدن
• تمایل به سقوط به عقب

سایر علائم شدید عبارتند از:

• ایجاد لک‌های سفید و زرد بر روی قسمت‌های چرب پوست
• افزایش خطر ملانوما که یک نوع جدی سرطان پوست می‌باشد
• اختلالات خواب شامل صحبت کردن و حرکت در هنگام خواب
• افسردگی
• اضطراب
• توهمات
• روان‌پریشی
• مشکلات حافظه
• مشکل با روابط بصری-فضایی

علائم اولیه بیماری پارکینسون ممکن است ناشناخته باشد. بدن شما سال‌ها قبل از شروع اختلالات حرکتی که نشانه اصلی بیماری پارکینسون است شروع به هشدار در مورد وجود این بیماری می‌کند

علل بیماری پارکینسون

علت دقیق پارکینسون ناشناخته است. علت آن ممکن است به دلیل عوامل ژنتیکی و محیطی باشد. بعضی از دانشمندان بر این باورند که ویروس‌ها نیز می‌توانند پارکینسون را به وجود آورند. سطح پایین دوپامین و نوراپی نفرین (ماده ای که دپامین را تنظیم می کند) با پارکینسون ارتباط مستقیم دارند.

با وجود اینکه علت شناخته شده‌ای برای این بیماری وجود ندارد، ولی انجام برخی تحقیقات و پژوهش‌ها، عواملی را که ممکن است احتمال ابتلا به این بیماری را افزایش دهند شناسایی کرده‌ است. این عوامل شامل موارد زیر می‌شود:

جنسیت: مردان یک و نیم برابر بیشتر نسبت به زنان دچار پارکینسون می‌شوند.

نژاد: سفیدپوستان بیشتر از افرادآفریقایی آمریکایی یا آسیایی درگیر پارکینسون می‌شوند.

سن: پارکینسون معمولا بین ۵۰ تا ۶۰ سالگی ظاهر می‌شود. درحالی که ۵ تا ۱۰ درصد این علائم قبل از سن ۴۰ سالگی رخ می‌دهند.

سابقه خانوادگی: افرادی که دارای اعضای نزدیک مبتلا به بیماری پارکینسون هستند بیشتر احتمال دارد که دچار این بیماری شوند.

سموم: قرار گرفتن در معرض سموم خاص می‌تواند خطر بیماری پارکینسون را افزایش دهد.

آسیب سر: افرادی که دچار آسیب های جدی سر می‌شوند ممکن است بیشتر به بیماری پارکینسون مبتلا شوند.

هر ساله این تحقیقات ادامه داشته و محققان تلاش می‌کنند تا بدانند که چرا مردم دچار بیماری پارکینسون شده و راه‌های درمان آن را بیابند.

مراحل بیماری پارکینسون

همانطور که ذکر شد بیماری پارکینسون بیماری پیشرونده‌ای است. این بدان معنی است که علائم این بیماری معمولا در طول زمان بدتر می‌شود.

بسیاری از پزشکان از طبقه بندی Hoehn و Yahr برای طبقه بندی مراحل خود استفاده می‌کنند. این مقیاس علائم را به پنج مرحله تقسیم می‌کند. این تقسیم‌بندی به افراد کمک کرده تا بدانند در چه مرحله‌ای قرار داشته و اقدامات متناسب با آن مرحله را انجام دهند.

• مرحله ۱

در مرحله اول پارکینسون، این بیماری در خفیف‌ترین حالت ممکن قرار دارد. در حقیقت، ممکن است علائم ذکر شده در بالا را تجربه نکنید. در واقع در این مرحله همچنان مشکلی برای انجام فعالیت‌های روزمره خود و پیدا نخواهید کرد.

• مرحله ۲

پیشرفت بیماری از مرحله اول به مرحله دوم می‌تواند ماه‌ها یا حتی سال‌ها طول بکشد که بسته به افراد مختلف می‌تواند متفاوت باشد. در این مرحله ممکن است نشانه‌هایی از قبیل گرفتگی ماهیچه و لرزش که می‌تواند وظایف روزمره را مختل کند، در فرد دیده شود. با این حال بعید است که مشکلات تعادلی در این مرحله بروز کند.

• مرحله ۳

در این مرحله اگرچه ممکن است علائم شدید را تجربه نکنید ولی نمود سایر علائم در زندگی بیشتر می‌شود. به طوری که انجام تمام فعالیت‌های روزمره را با مشکل مواجه می‌کند. انجام حرکات آهسته‌تر شده و در نتیجه سرعت انجام فعالیت‌ها کاهش می‌یابد. مسائل مربوط به حفظ تعادل جدی شدتر شده و احتمال افتادن شایع‌تر می‌شود. با این حال افرادی که در مرحله سوم این بیماری هستند همچنان می‌توانند بدون نیاز و مستقل از دیگران به فعالیت‌های خود برسند.

• مرحله ۴

در گذر از مرحله سوم به مرحله چهارم تغییرات زیادی را شاهد خواهیم بود. در این مرحله، ایستادن بدون واکر و یا دستگاه کمکی بسیار دشوار خواهد بود. انجام حرکات و واکنش‌ها می‌تواند بسیار کند شود. در نتیجه زندگی این افراد به تنهایی می‌تواند بسیار خطرناک باشد.

• مرحله ۵

علائم شدید پارکینسون در این مرحله کاملا نمود پیدا کرده و افراد مبتلا ممکن است سردرگمی و توهمات را تجربه کنند. ایستادن تقریبا غیرممکن بوده و وجود یک ویلچر به احتمال زیاد ضروری می‌باشد.

منبع : healthline