ریتالین نامی آشنا برای دانش آموزان و دانشجویان است. شب‌های امتحان خیلی از دانشجویان این قرص را شبیه یک کشتی نجات می‌بینند که از یک طرف از خوابیدن جلوگیری خواهد کرد و از سوی دیگر با افزایش تمرکز به یادگیری کمک می‌کند. در مقاله‌ی پیش رو سعی داریم تا بفهمیم آیا واقعا این دارو همینقدر که بیان شد جادویی است و اگر این خواص را دارد، تا چه حد این آورده‌ها به بهای‌‌اش می‌ارزد. آیا افرادی مانند انیشتین، نیوتون، گوس و سایرین مشاهیر برای رسیدن به موفقیت خود از این قرص استفاده کرده‌اند!
متیل فنیدات که با نام تجاری ریتالین شناخته می‌شود برای اولین بار در دهه‌ی ۶۰ میلادی برای درمان خواب‌آلودگی وخستگی مزمن تجویز شد. اما پس از گذشت چند سال عوارضی را از خود نشان داد که منجر به استفاده‌های جدید و امروز آن شد. افرادی که این دارو را مصرف‌کردند، برای مدت قابل توجهی از بهبود تمرکز بهتری برخوردار شدند. این خاصیت مورد توجه محققین حوزه روان قرار گرفت و زمینه‌ای برای درمان ای دی اچ دی را فراهم کرد. از آن به بعد این دارو برای کودکان و نوجوانانی که دارای بیش‌فعالی شدید بودند تجویز شد و رشد تعداد نسخه‌های ریتالین برای درمان این اختلال تا امروز ادامه دارد. اینکه این درمان تا چه میزان موثر بوده است و چه مزایا و معایبی دارد، خود جای بحث است. اما به یاد داشته باشیم این مسئله برای زمانی است که پزشک دارو را تجویز کرده باشد. هنگامی که شما خودتان به مصرف دارویی می‌پردازید، و دکتر از تجویز آن برای شما خودداری می‌کند، قطعا نیاز شما به آن دارو، یا امری اعتیاد‌گونه و یا درکی نادرست از شرایط خودتان است. اینکه دکتر برای شما دارو را تجویز نکرده است، به معنی این است که نه تنها مشکل شما را حل نمی‌کند، بلکه برآن می‌افزاید. به یاد داشته باشید هرگونه حواس‌پرتی به منزله داشتن ای دی اچ دی نیست.
ریتالین با استفاده از بالا بردن ضربان قلب و نوسان فشار خون منجر به از بین رفتن خواب‌آلودگی می‌شود و به طور موقتی هوشیاری را کاهش می‌دهد. همچنین ریتالین با استفاده از تنظیم سرعت نورون‌ها به دریافت اطلاعات توسط مغز کمک می‌کند، اما نکته‌ی باور نکردنی اینجاست که پژوهشگران بر این عقیده‌اند که این افزایش تمرکز صرفا بخاطر تغییر سرعت حرکت نورون‌ها نیست و حاصل دیگر تغییراتی در مغز است که نمی‌توان آنها را تشخیص داد. ریتالین یا همین متیل فنیدات از خانواده‌ی آمفتامین‌ها است. این خانواده از مواد شیمیایی به شدت اعتیاد‌آور هستند. این ماده پایه اصلی مواد مخدری چون کریستال و اسپید می‌باشد. مصرف بی‌‌مهابا و بدون نظارت ریتالین می‌تواند فرد را به منجلابی از اعتیاد بکشاند که رهایی از آن بسیار دشوار است.
مشکل اصلی دقیقا از همین‌جا آغاز می‌گردد، فرض کنید مصرف دارویی برای شما ضرروی نباشد اما شروع به مصرف آن کنید، میزان بهبودی که برای شما رخ می‌دهد بسیار کمتر از آن چیزی است فکر می‌کردید برای شما اتفاق خواهد افتاد. از یک سو به ناراحتی‌هایی نظیر خشکی دهان، تپش قلب و بی‌اشتهایی دچار شدید و از سویی دیگر به ماده‌ای که همین مشکلات را آفریده معتاد و نیازمند شده‌اید. جدا از این آثار، ریتالین می‌تواند شما را کج‌خلق و عصبی کند و حتی ممکن است این آسیب‌های روحی تا مدت‌ها پس از قطع مصرف قرص نیز همراه شما بماند.
باید واقعیت‌های خود به خوبی را بشناسیم. اگر در تحصیل و یا هرکار دیگری علاقه و انگیزه کافی را داشته باشید قطعا هیچ نیازی به موادی مانند ریتالین برای تمرکز ندارید. افرادی که در جهان نام‌شان یادآور موفقیت است، وامدار قرص ریتالین نبوده‌اند بلکه به اراده و علاقه‌ی بی‌پایان خود تکیه کرده‌اند. باور کنید پزشک و مهندس شدن، به قیمت اعتیاد و نابودی جسم و روح شمار نمی‌ارزد.
